Informeren of overtuigen?
Ik vind het zo grappig hoe oneliners gebruikt worden door mensen, ook door hoogbegaafde mensen. Een van die oneliners is ‘bij een regel uitleggen waarom dat zo is, dan doet hij het wel’. Ik snap het principe en ben het er helemaal mee eens, maar het werkt toch heel vaak niet. Makkelijk om dan weer de overstap te maken naar het idee dat een kind opstandig bezig is. Je bent het toch uitgelegd, waarom doet hij het dan niet? Net als met andere oneliners, labels en trucjes zit er veel meer nuance in het gebruik ervan. Als je het toepast vanuit een passende basishouding werkt het vaak wel, maar enkel het trucje toepassen werkt niet.
Autoriteit binnen een gelijkwaardige basishouding
Ook zo’n mooie is de gelijkwaardige basishouding. Deze werkt als een tierelier, maar ik zie ook veel mensen ermee worstelen. Waar blijft jouw rol als volwassene, ouder, leerkracht wanneer je gelijkwaardig bent aan een kind? Ik ervaar mijzelf wel als gelijkwaardig ten opzichte van een kind, maar er is zeker een verschil tussen de rol van de volwassene en de rol van het kind. Ik kan prima dingen uitleggen, inspraak van een kind is heel belangrijk en ik ben altijd nieuwsgierig en respectvol naar de belevingswereld van een kind. Maar ik bepaal ook dat sommige dingen gaan gebeuren en ben gerechtvaardigd in mijn positie hierin. Dat is juist ook een vorm van duidelijkheid van verwachtingen die een situatie veilig maakt. Als dit onveilig of vervelend wordt, dan is er altijd weer respect en erkenning voor de beleving van een kind. Daarnaast (niet daarboven) blijft mijn eigen rol wel bestaan.
Minderwaardig overtuigen
Op met moment dat ik niet in mijn rol als volwassene ga staan en me daar niet comfortabel bij voel, dan werkt het uitleggen van het waarom van een regel niet. Ik stel mezelf namelijk minderwaardig op en ga lullen als Brugman. Alsmaar argumenten aandragen om een kind te motiveren en tot actie te overtuigen, dat het toch echt voor zijn eigen bestwil is. Hierbij geef ik een kind de overhand in de situatie en ben ik tegen een muur aan het praten. Een kind hoeft alleen maar nee te zeggen en al mijn argumenten zijn van tafel. Dit vergt dus dat ik me op mijn gemak voel met mijn rol als volwassene en de sturing die ik wel geef gerechtvaardigd vind. Als ik dan uitleg waarom ik een regel of verwachting zo stel, dan informeer ik zonder de behoefte om te overtuigen. Ik laat een kind ook ruimte om dit even te verwerken. Nadat ik heb geïnformeerd ga ik door met waar ik mee bezig was en hoef ik het niet nog een keer te herhalen. Het is duidelijk en als dat niet zo is, geef het aan. De trein gaat door.
Autoritair overtuigen
Dit is ook een vorm van oncomfortabel zijn in mijn rol als volwassene en de sturing die daarbij hoort. Ik ga overcompenseren en ben vooral bezig met overhand hebben op de situatie, in plaats van nieuwsgierig te zijn naar de belevingswereld van het kind. Mijn respect voor de belevingswereld van een kind ontbreekt, omdat ik verwacht dat deze bij te sturen is naar mijn wensen. Hierin noem ik niet de informatie die nodig is voor een kind om mijn verwachting te begrijpen, om vanuit daar een eigen keuze te maken. Ik verwacht dat deze informatie niet nodig hoeft te zijn om mijn regel op te volgen.
Oftewel: je kunt best uitleggen wat de reden van een verwachting van een regel is en respect hebben voor de belevingswereld van een kind. Daarbij ben jij de volwassene en dat mag ook. Dit geeft rust en legt de verantwoordelijkheden waar ze in een situatie horen te zijn.
Geen reactie's