K&J serie #5: Ouders zijn star en moe
Je zou verwachten dat ik inmiddels een ander beroep had gekozen, maar niks is minder waar. Met liefde voor mijn vak en nog lang niet klaar, volgende deel in mijn relaas. Heb je interesse in de rest en de disclaimers die ik gaf in deel 1? Check dan de rest van de serie.
Punt 5: Ouders zijn star en moe
Een van de meest gevoelige onderwerpen dat je kunt raken, is ouderschap. Elke ouder heeft het beste met zijn kind voor en slaat doodsangsten uit voor het idee iets schadelijks te doen. Zo hoort het ook en zegt een hoop over de liefde voor je kind. Dat dit zo’n beladen onderwerp is, maakt ook dat hulp rondom opvoeding snel leidt tot verzet, weerstand, onzekerheid, starheid en ruzie. Kijk maar naar de breed gedragen haat voor het consultatiebureau (ook wel het consternatiebureau genoemd). Goedbedoelde adviezen die niet eens zo gek zijn, worden door ouders met verontwaardiging aan de kant geschoven. Ze zijn te simpel, te politiek correct, allang geprobeerd. Wij als ouders weten wel beter en gaan gewoon door met hoe we het deden. Opzich een goed gegeven, omdat je als ouders niet de hele opvoeding moet aanpassen zodra je het zoveelste advies krijgt van een voorbijganger. Dat zou voor je kinderen heel verwarrend zijn. Een goede ouder is authentiek en stabiel, dus nukkig.
Waarom is zoveel jeugdhulpverlening dan gericht op het bieden van advies voor de opvoeding? Psycho-educatie over de juiste manier van grenzen stellen, liefde tonen, samen plezier maken en bepaalde vaardigheden leren. Alsof de hulpverleners die deze psycho-educatie geven het zelf ook zo thuis doen. Ik wil hiermee niet zeggen dat opvoedhulp onwaarheden verkondigt of onzinnig is. Ouders die graag iets nieuws willen leren en via nieuwe kennis hun onmacht kunnen opheffen, hebben er zeker veel aan. Wanneer opvoedhulp echter is opgelegd door een ander, gericht is op het gladstrijken van normale variaties in gedrag of ouders ziet als mensen die iets verkeerd doen of onwetend zijn, werkt het niet. De psycho-educatie die echt nodig is, is meestal binnen 1-3 sessies wel te geven. Al de rest gaat over gedrag waar ouders veel reden voor hebben om aan vast te houden, waarbij je je kunt afvragen waar de motivatie of noodzaak ligt voor verandering.
Ook kun je je afvragen of ouders de energie hebben om tot grondige veranderingen over te gaan. Het leven is al vermoeiend genoeg. Ik zie veel ouders die overbelast zijn en in het beetje vrije ruimte dat ze hebben liever lui op de bank neerploffen. Groot gelijk hebben ze. Als de hulpverlener dan aankomt met schema’s, werkboeken en uitgewerkte technieken, hoor ik de zucht al komen. Maar je kind opgeven of openlijk toegeven dat je niks met de adviezen gaat doen, dat doen veel ouders niet. Net als voor hun kinderen, is passief meewerken vaak de beste optie. Met een wattenhoofd en een uitgeblust verlangen naar rust, kun je beter het gesprek voeren. Maar als het tot actie moet komen, waar wil je dat uit je tenen gaan trekken? Het opgeven om te proberen dingen te verbeteren, kan dan vaak een optie zijn om juist wat rust te krijgen en weer bij je eigen capaciteiten te komen. Maar dan moet je wel mogen voelen dat die optie er is.
Geen reactie's