Ik ben hoogbegaafd… én een mens
Perfectionisme, een hoge lat, idealisme en grote existentiële vraagstukken, daar werk ik graag mee! Het geeft een hoop diepgang in gesprekken om eerlijk te praten. Hierin merk ik dat het thema ‘menselijkheid’ vaak terugkomt. Kan ik mezelf accepteren als mens en wat betekent dit voor mij?
Daarin wil ik nu met de billen bloot. Ik ben hoogbegaafd… én een mens. Ja, ook ik behoor tot die apen die zichzelf het topje van de evolutie bekronen. En ik zal je zeggen:
- Ik haat falen en vermijd gerust dingen waarvan ik denk dat ik er niet goed in ben.
- Ik ben gevoelig voor reclames. Ik heb zo’n Tastea theebeker met veel te dure thee, omdat ik een Facebook reclame ervan zag.
- Ik vind mezelf geregeld leuker dan anderen.
- Ik had hier eerst neergezet dat ik mezelf ook vaak minder leuk vind dan anderen, maar besefte toen dat dat een sociaal wenselijke zin was die veel minder vaak waar is dan dat ik mezelf leuker vind.
- Ik heb meerdere meningen die vast ongegrond zijn.
- Ik flap er regelmatig wat uit dat niet handig is.
- Ik eet graag ongezonde dingen en zeg daarna dat ik wil afvallen, maar doe er niks aan.
- Ik heb elk jaar goede voornemens, waar weinig van terecht komt.
- Ik vermijd liever conflicten dan ik ze aanga.
- Ik praat graag over mezelf. Het is fijn en tegelijkertijd een slechte gewoonte die ik mezelf dagelijks probeer af te leren.
- Veel van de stereotypes over vrouwen zijn op mij van toepassing.
- Ik mis nog véél levenservaring.
- Ik laat veel van mijn spullen rondslingeren, ook als ik eraan denk om ze op te ruimen en het dan alsnog niet doe.
- Ik heb binnen deze lijst vast alleen sociaal wenselijke gebreken van mezelf genoemd, omdat er genoeg dingen zijn die ik hier niet durf te zetten, terwijl ik weet dat ze universeel zijn en ik toch te trots ben om ze toe te geven. Ookal schrijf ik een artikel over menselijkheid, hypocriet eigenlijk.
Daarnaast ben ik hoogbegaafd en best getalenteerd. En ook een mens, met alle guilty pleasures en rare eigenschappen van dien. Ik kan wel willen dat ik beter met het leven om kan gaan, omdat ik psycholoog ben. Dat ik slim genoeg ben om de mankementen te voorkomen of op te lossen die voor andere mensen wél van toepassing zijn. Maar laat ik gerust zeggen dat ik met een glimlach naar mezelf kan kijken, ‘daar ga ik weer’.
In de grote idealen en hoge standaard die veel hoogbegaafde mensen hebben, zit ook veel teleurstelling. Richting anderen en richting jezelf. Daarin kan het ook zo zijn dat mensen van zichzelf verwachten om niet perfectionistisch te zijn of de lat hoog te leggen. Om door te kunnen zetten, maar niet te veel. Om op de juiste momenten je talenten in te kunnen zetten en daarna weer los te laten. Om te leren omgaan met verliezen en falen, maar ook genoeg trots te zijn op successen.
Volgens mij ben je daar ook een mens voor, om al die tegenstrijdigheden te hebben. Betekent dit dat ik me erbij neerleg? Nee, tuurlijk niet. Ik wil zeker de positieve waarde inzien van de hoge lat die ik ook kan leggen en kan tegelijkertijd goed ontwijken. Iets bovenmenselijks kan ik niet van mezelf verwachten, want daar ben ik niet vermogend genoeg voor op vele gebieden. Dat lijkt me uiteindelijk gezonder dan proberen mezelf te fixen tot iets dat beter is dan wie ik nu ben.
Geen reactie's