Vierkantjes versus rondjes
Inmiddels een bekend filmpje, dat je hart doet smelten. Ik vond het de eerste keer dat ik dit filmpje zag ontroerend. Het raakte een deel van mezelf dat me een grote drijfveer geeft voor mijn werk. Kinderen in hun kracht zetten en kleurrijk inspireren. Ik snap dus de aantrekkingskracht van het filmpje.
Een tijdje later ben ik er anders over na gaan denken. Ik heb nu meer moeite met dit filmpje en de boodschap ervan. Mijn moeite zit voornamelijk in het feit dat de andere mensen als grijs worden afgebeeld en het niet begrijpen dat je kleurrijk kunt genieten. Het zijn chagrijnige, afwijzende wezens. Ook de school en het werk worden afgebeeld als negatieve dingen die de hoofdpersonen iets aan doen.
Dat vind ik een ingewikkelde boodschap, zeker voor kinderen. Je leert hen hiermee namelijk dat de buitenwereld niet veilig is en niet te vertrouwen is. Ik zie deze boodschap de afgelopen paar jaar steeds vaker en zie ook wat voor problematiek dit bij kinderen kan geven. Er ontstaat een dynamiek die wij-zij gevoel geeft en een schijnveiligheid geeft. Wij begrijpen elkaar wel, zij ons niet. Of nog erger: zij willen het niet begrijpen en wijzen ons af. Als volwassene kost dit al veel energie en is het vervelend. Als kind, wanneer je vaak afhankelijk bent van volwassenen, is dit onveilig en gespannen. Je ontwikkelt een wereldbeeld dat veel energie kost en onzeker maakt.
Vierkantjes en rondjes
Ik heb mij beseft dat mensen deze boodschap ook uit mijn filmpje over vierkantjes en rondjes kunnen halen. Dit is van begin af aan niet de bedoeling geweest. Ik wilde met het filmpje laten zien dat je je anders kunt voelen, maar dat daar ook altijd een plekje voor is als we die samen maken. Mét respect en plek voor beide partijen. Om deze reden heb ik de oorspronkelijke versie van het filmpje aangepast en een nieuwe versie gemaakt die genuanceerder is:
Volgens mij bereik je dit juist door goed samen te werken met alle verschillende partijen om een kind heen en van alle partijen de belevingswereld te begrijpen. Ik begrijp dat dit niet altijd makkelijk is als je hard moet werken om gehoord te worden of dingen gedaan te krijgen. Daar was ik zelf ook eenzijdiger in voorheen, ten opzichte van nu. Ik probeer een houding ‘ik ben oké, jij bent oké’ aan te houden, omdat ik daar meer mee bereik en zelf veel gelukkiger van wordt.
Idealisme en menselijkheid
Mij hielp het om de menselijkheid van anderen en mijzelf in te zien. Veel hoogbegaafde mensen hebben een hoge standaard voor zichzelf en voor anderen. Als je daar niet aan voldoet dan geeft dit stress, teleurstelling en soms wantrouwen. Door milder naar mezelf en mijn menselijkheid te kijken, kijk ik ook naar de menselijkheid van anderen. Dan kan ik nog steeds voelen dat ik anders ben en vast niet altijd geaccepteerd wordt, maar er zit minder afwijzing in het verhaal. Van mezelf én van de ander.
Ik hoop hierin dat de retoriek rondom hoogbegaafdheid en ‘de buitenwereld’ minder wantrouwend wordt, zodat we kinderen echt kunnen leren om zich te handhaven in de wereld en te vertrouwen op de positieve intenties van een ander. Dat ‘wij’ als clubje hoogbegaafde mensen elkaar allemaal zo goed begrijpen heeft tot op zekere hoogte waarde, maar is voor veel kinderen ook onveilig en onduidelijk.
Geen reactie's