Je eigen HB proces als volwassene
Toen ik (nóg) jonger was, dacht ik dat volwassenen hun zaakjes altijd goed op orde hadden. Minder onzekerheden, keuzes kunnen maken, weten wat je waard bent en hoe je in elkaar zit. Nu ik ook steeds meer met volwassenen werk, merk ik dat dit een illusie is. Ook volwassenen, ouders, hoogleraren, dokters, leerkrachten en experts hebben hun kinken in de kabel. Dit klinkt vanzelfsprekend, maar als ik het koppel aan de manier waarop veel volwassenen omgaan met hoogbegaafdheid en hoogbegaafd zijn, dan zie ik zeker een verschil tussen volwassenen en kinderen. Bij veel volwassenen zie ik een persoonlijk stukje verwerking, dat ook invloed heeft op hoe ze met hun kind omgaan.
Alleen en onbegrepen voelen
Ik merk dat veel volwassenen hierdoor gewichtiger omgaan met hoogbegaafdheid. Alsof het een soort ding is. Een warm bad vol acceptatie en verklaringen voor moeilijkheden. Dat kan prima zo zijn, maar een kind ervaart dit meestal niet zo. Ik denk dat het belangrijk is om als ouder ook een eigen proces door te maken van verwerking op dit gebied. Voor sommigen is dat makkelijker dan voor anderen. Afgezien van de persoonlijke ruimte die het je kan bieden, vind ik het ook belangrijk om een dergelijk proces door te gaan om richting je kind minder gewicht te geven aan hoogbegaafd zijn. Het hoeft niet verzwegen te worden, maar voor een kind is het belangrijk dat hij zich normaal voelt en evenwichtig naar zichzelf kan kijken. Een zelfbeeld hebben waarbij hoogbegaafdheid een hoofdelement is, kan ook prestatiedruk en verstoorde verhoudingen geven. Wat mij betreft is het het meest gezond om te denken ‘het is niet geweldig, het is ook geen drama, maar het is zoals het bij je past. Soms heel leuk, soms heel onhandig.’
Faalervaringen van vroeger
Dit kan ook implicaties hebben voor de manier waarop je met een kind omgaat. Ik zie veel ouders die hun kind willen behoeden voor pijn die ze zelf hebben ervaren. Hierdoor worden ze zachter dan nodig. Kinderen kunnen enorm veel hebben en kunnen veel dingen zelf oplossen. Als je zelf uitstraalt dat iets eng is of ze onnodig dingen uit handen neemt, dan laat je aan een kind zien dat je denkt dat hij iets niet aankan. Een van de belangrijkste dingen in mijn werk is het uitstralen van de houding ’the sky is the limit’. Als ik ervan uitga dat mensen krachtig zijn en uitdagingen aankunnen, dan kan ik ze met plezier meenemen hierin. Ouders die minder gewichtig met hoogbegaafdheid omgaan, zie ik dit krachtiger oppakken en de autonomie van hun kind meer versterken.
Ik wil geen problemen maken die er niet zijn. Ik wil alleen aangeven dat dit een punt kan zijn om rekening mee te houden. Ik zie het in de praktijk dusdanig vaak, dat ik het toch wilde noemen als punt. Ouders die hun eigen verhaal op een evenwichtige manier verwerkt hebben, kunnen ook evenwichtiger met de hoogbegaafdheid van hun kind omgaan
Geen reactie's